film noworoczny

 I zaczynają się męczące poszukiwania. Z jakiegoś powodu przewidywalność jest śmiertelna. Po wpisaniu na listę miasta São Paulo i zakończeniu jego działalności w 1994 r., A później wywłaszczeniu w 2010 r., Budynek był bezużyteczny do czasu zajęcia MSTS.

W obliczu nowego kontekstu tej konstrukcji Calil proponuje mieszkańcom odbycie kursu interpretacji i daje im możliwość odtworzenia fragmentów klasycznego kina. Nie przyczynia się to do rozwoju opowieści, niemniej jednak interesujące jest zobaczenie legend nordyckich uosabianych w czarnych i Azjatach.

W Thorze po raz pierwszy w filmach widzimy siłę SHIELD, organizacji koordynującej Avengers. Gdy załamuje się twoja psychika, lustra ulegają fragmentacji i często pękają.

Reżyser i scenarzysta Andres Heinz na początku utwierdzają się w przekonaniu, że w balecie wszystko jest piękne i cudowne. Chcąc przywrócić spokój, wraz z żoną (Maya Rudolph) i najmłodszym (Eric Andre) postanawia wyruszyć w podróż samochodem, aby opuścić bohaterkę w Los Angeles.

Przygoda zaczyna się, gdy system operacyjny potentata komunikacyjnego buntuje się i napędza roboty, by przejąć kontrolę nad planetą.

Zwraca uwagę, ponieważ spektakl dotyka wrażliwych i wspólnych dla nas wszystkich punktów - poczucia obcości wobec innych, frustracji porównań wynikających z nadmiernego korzystania z portali społecznościowych, makijażu naszej rzeczywistości za pomocą doskonałych filtrów czy zdjęć, wstrząsów.

Ta frustracja jego dowodów świadczy o jednej z wielu dziur w scenariuszu Thora: facetowi, który został unieruchomiony prostym zastrzykiem, udaje się zinfiltrować bazę badawczą chronioną przez super żołnierzy za pomocą karabinów maszynowych . Można zobaczyć ekrany telefonów komórkowych,

ekrany komputerów, a nawet słynne gigantyczne audio. Cóż, co gorsza, tylko jego kapitulacja i jego wydanie, zaaranżowane przez Jane i wykonane przez Erika. Wymiana ciosów jest śmieszna (zauważ, że kiedy walczący są pokonani, otwierają gar

dę w imponujący sposób, jakby prosząc o pokonanie), a pierwsze zwycięstwo Micky'ego w drodze do tytułu mistrza świata przynosi jeden z najbardziej prymitywnych nokautów, jakie kino, które widziałeś.

Widzę to, żeby w to uwierzyć.

Z drugiej strony ścieżka dźwiękowa jest rewelacyjna. rocznica premiery naszego emblematycznego filmu, praktycznie współcześnie z AI-5, jednego z najbardziej niespokojnych momentów w tworzeniu kina w historii Brazylii. Całkowicie oddany postaci, Bale ledwo przypomina aktora grającego Batmana, będąc całkowicie chudym i bez wstydu.

Z drugiej strony Melissa Leo jest zaborczą matką, która lubi wszystkie dzieci pod jej dowództwem, robiąc to, co chce. Co jest całkowicie sprzeczne, ponieważ w tym samym okresie rząd krajowy nadal finansował pornochanchady, filmy znane z wykorzystywania seksu i kobiecej nagości w celu przyciągnięcia widzów. Dając ironiczne wyjaśnienie: podczas gdy jeden zabija, drugi kończy ciało!

W końcu aktorzy w tym filmie okazali się świetnymi piosenkarzami! Bardzo miło je słyszeć. Jej transformacyjny charakter jest niebezpieczny dla opiekunów porządku. Reżyser wnosi do tego filmu elementy, które poświęciły mu sławę, głównie wtedy, gdy po mistrzowsku udało mu się przekształcić elementy gotyckie w kino.

Nie będę tutaj mówić o zakończeniu filmu. W większości byli młodzi, wyszli na ulice i zajęli pozycje w walce zbrojnej. Sposób budowania Sganzerli polega na kopiowaniu i wklejaniu różnych wyraźnych odniesień oraz zakładaniu kopii.

 

 

 

film na koniec roku

 Ten fakt ponownie skłania nas do rozmowy o niewielkiej różnorodności filmów pokazywanych w kinach, ale wolę nie wchodzić w tę dyskusję. , dziewczyna, która marzy o życiu w MMA w Las Vegas. Z drugiej strony 127 godzin , nawet z sześcioma nominacjami, raczej nie wygra większej liczby kategorii projekcyjnych, takich jak Najlepszy film i Najlepszy aktor, ponieważ trendy wskazują inny kierunek.

Ta opowieść o walce o przetrwanie i małości człowieka w obliczu natury jest dobrze zrobiona, ale kończy się na tym, że staje się filmem poprawiającym samopoczucie, który może frustrować nas swoją oczywistością.

Heath Ledger jest Mrocznym Rycerzem. Ale problemy nie kończą się na tym. Ale przynajmniej trochę, żeby uchronić film przed byciem wyjątkowo niewrażliwym dziełem, jakim w rzeczywistości jest. Zawsze tak było, powiedziała Helena Ignez w rozmowie na

temat filmu na 42. Ponadto stosowali represje seksualne jako „lekcję”, gwałcąc ich lub dopuszczając się bezpośredniej przemocy wobec narządów płciowych.

Chociaż początkowo było ich mniej, demonstracje kobiet z niższych klas również

odbywały się aktywnie. Brak poczucia bezpieczeństwa, strach, chęć zwycięstwa, zazdrość, przyjaźń, pragnienie i akceptacja, krótko mówiąc, wszystko to emanuje z postaci Firtha. Jednak jednym z najciekawszych punktów dokumentu jest odkrycie, że większość mieszkańców

Cine Maroko to ludzie z krajów kontynentu afrykańskiego, takich jak Kongo i Senegal. To przesadny, płytki film filmowca „dużego chłopca” - szczególnie bym go polubił, gdyby wyszedł jako duży chłopiec, zamiast udawać dorosłego.

Mimo to po raz pierwszy od dawna oglądanie filmu Zacka Snydera nie jest takim obowiązkiem. Pierwszym był Iron Man z 2008 roku. Mimo to, podobnie jak jego niedawna Liga Sprawiedliwości, Army of the Deadnie może pozyskiwać nowych wielbicieli dla reżysera. Ale ogólnie ścieżka dźwiękowa AR Rahman jest pełna piosenek umieszczonych w kluczowych momentach, aby spróbować niezręcznie poruszyć widza.

James Franco umiejętnie gra dobrodusznego faceta z miłością do życia, nawet w środku katastrofy. Pomija też poszukiwanie prawdy, autorytarnego dyskursu. Stopniowo odkrywa brudne elementy cyrkowej rutyny, zakochując się w Marlenie (Witherspoon), największej gwiazdce serialu i - oczywiście - żonie Augusta.

Do tego czasu można sobie wyobrazić dobry film, prawda? Bo to, co powiedziałem wcześniej, wciąż jest aktualne: nie będąc w stanie wzbudzić empatii wobec widza, obsada udaremnia obietnice złożone na początku.

film listopad

 Pattinson jest głupi, jak zawsze, tylko tym razem bez wymówki, że jest wampirem bez uczuć; Witherspoon robi wszystko na autopilocie, osiągając tylko zadowalające wyniki - pierwsza noc Marleny i Jacoba, czy też flirtowanie, które wymieniają, gdy Augusta nie ma w pobliżu, są śmieszne; a Waltz gra Augusta, podobnie jak pułkownik Landa, jego postać z filmu Inglourious Basterds .

Przynajmniej słoń Rosie, który August kupuje, by ratować cyrk przed głodem, jest uroczy.

Nawet w tej równowadze nie wszystko jest stracone: Lawrence pozostaje utalentowanym narratorem, wiążącym sceny w elegancki i wciągający, choć przewidywalny sposób. Przy każdym akcie przeżycia bohatera, przy każdym jego delirium, można zadać sobie pytanie: ale tak, kiedy podciąć sobie rękę?

Jak można się spodziewać po reżyserze, tempo filmu i jego zasoby są zbliżone do teledysków piosenkarzy pop. Śmierć ojca staje się w filmie tylko szczegółem.

Nie chciałem sentymentalizmu ani wielkich emocji. To właśnie w geniuszu uwolnienia się od tego, czego oczekiwano od filmowca, w chwili, gdy zwyciężyło Cinema Novo, Sganzerla wykonuje swoje wielkie dzieło.

W imperium wolności eksperymenty i pozorne „zaniedbanie” narracji stają się konstruktywnymi czynnikami w filmie. 28 min jest po prostu zbyt nadęty. Z odrobiną śmiałości w scenariuszu, dzieło Carlosa Saldanha nie będzie już tylko kolejną animacją i wspaniałą pocztówką z Rio de Janeiro, stając się pasującym do najlepszych filmów Pixara.

Marvel Studios wyda film Avenger w przyszłym roku. W każdym razie na pożegnanie zostawiam wskazówkę: nie zapomnij zwrócić uwagi na dodatkowe sceny, po napisach końcowych. Cały świat burzy się: 68 maja, wojna w Wietnamie, opór Ameryki Łacińskiej. Wszystko po to, by osiągnąć „kulminację”, która bardzo rozczarowuje widza.

Innym przykładem, który jasno pokazuje, że wybór pozostawienia dziewczyny z przesadnie zimnym powietrzem był zły i że ta historia, w której na westernach jest miejsce tylko dla aktorów,

którzy wyglądają na złośliwych, jest błędna, to interpretacja Jeffa Bridgesa. Dzięki wspaniałemu scenariuszowi, graniczącemu z nieprawdopodobnym, „Pele que Habito” przylega do dużego ekranu i jawi się jako przesada kreatywności i talentu, która wymyka się stereotypom kina artystycznego. W nieco pejoratywnym tonie zwraca uwagę na to, że inni reżyserzy Cinema

film pazdziernik

 Novo szukają za granicą odniesień, aby naśladować, „tropikalizować”, ukrywać niedorozwój kina brazylijskiego, trendy, które zawsze pojawiają się nieco później niż w Europie. Buntować się bez heroizmu. A tak przy okazji, wszystko wskazuje na to, że Colin Firth powinien odebrać nagrodę dla

najlepszego aktora za przemówienie króla . Kierownictwo artystyczne, reżyseria fotografii i kostiumy są absolutnie doskonałe.

Scena, w której umiera koń, jest w filmie najlepsza, nie tylko dlatego, że jest jedną z nielicznych z dobrym ładunkiem dramatycznym, ale także dlatego, że jest piękna wizualnie. Podczas filmu Cogburn przedstawia kilka aspektów, wszystkie bardzo dobrze skonstruowane. Cinema Novo stara się stworzyć brazylijski gatunek, którego głównym bohate

rem jest człowiek z Brazylii, a głównym tematem jest głód, wielki problem narodowy. Za godzinę będziemy śledzić, jak chłopcu uda się uciec z sytuacji życiem. Grając w kinie i relaksując się krwią i wnętrznościami, odzyskuje nawet część iskry, którą miał na początku swojej kariery. Angelica, odpowiedzialna za farsę, zmusza Jacka do wejścia na pokład Queen Anne's Revenge, statku jego ojca -

który, nawiasem mówiąc, jest jednym z największych wrogów Jacka: Czarnobrodym (Ian McShane). Temat, odmiana rodzaju bruku, jak Dolph Lundgren i Steven Seagal, który w zaskakujący sposób potrafi się uśmiechnąć, nie może przekazać niezbędnych emocji w chwilach, które powinny nas poruszyć, takich jak chrześcijańskie (i pełzające) odkupienie postaci lub kiedy nie może odzyskać swojego własne uprawnienia.

Ta frustracja jego dowodów świadczy o jednej z niezliczonych dziur w scenariuszu Thora: facetowi, który został unieruchomiony prostym zastrzykiem, udaje się zinfiltrować bazę badawczą chronioną przez super żołnierzy

za pomocą karabinów maszynowych . Niezwykle ufając talentowi swoich gwiazd, reżyser pozwala z elegancją płynąć kamerze podczas rodzinnych rozmów, które są kluczowym elementem pracy. Zmuszając się do wychodzenia z domu i uczestniczenia w przyjęciach,

debatach i demonstracjach, rzucili wyzwanie predysponowanej roli pasywnych gospodyń domowych. jak chrześcijańskie (i pełzające) odkupienie postaci lub gdy nie jest on w stanie odzyskać swoich mocy. W kontekście podzie

lonym między prawicowych i lewicowych ekstremistów ludzie są zdezorientowani i wyobcowani. Przeszła przez trudny okres, ale wcześnie też dowiedzieliśmy się, że jest buntownicza i niegrzeczna- Dla Jolie to niezbyt trudna rola, prawda? Cóż, jej przeznaczenie zmienia się, gdy ...

film wrzesien

Cóż, jest facet grany przez aktora Jake'a Webera, który ucieka ze swoim synem granym przez Finna Little, za odkrycie czegoś o niektórych bandytach . Natalie Portman gra swoją rolę ze zwykłą absurdalną kompetencją. Znamy bohaterów z tego, co pokazują nam przed kamerą, to nie transcendencja duszy, jej psychika wyjaśnia sens i dyskurs w filmie. Ten bandyta został aresztowany w 1967 roku, a historia jego prześladowań dostarczyła wielu inspiracji młodemu Rogério Sganzerli.

Jednak czarny charakter w filmie nie ma zamiaru być biograficzny. Prawda jest taka, że ​​każdy reżyser ma swój własny styl, ale porównania są nieuniknione,

Pomijając ciekawostki, scenariusz Pirates of the Caribbean: Navigating Mysterious Waters oparty jest na książce On Stranger Tides autorstwa Tima Powersa - i został zaadaptowany przez autorów pierwszego filmu, Terry'ego Rossio i Teda Elliota. Poprzednikiem, z którym bezpośrednio rozmawia Bandyta czerwonego światła, jest zainicjowana rok wcześniej Terra w transie Glaubera Rochy.

W drodze powrotnej dowiaduje się, że jego żona popełniła samobójstwo, a jego córka została adoptowana przez tego samego człowieka odpowiedzialnego za jego ostracyzm, sędziego Turpina (Alan Rickman), który skazał Barkera za przestępstwo, którego nie popełnił, aby go powstrzymać.

Muzyka soul grana, gdy Aron budzi się w niedzielę i wraca do próby oderwania ręki od prasy, nadaje tej sytuacji niezwykły ton. Jest to wyjaśnione w scenie otwierającej, w której Paulo i ona są w samochodzie, a on odgrywa aktywną rolę, żądając oporu.

Wręcz przeciwnie, jest ostrożna, boi się śmierci. Film odznacza się antropofagią w cytowaniu, włączaniu i zestawianiu wielokrotnych odniesień autora.

Sganzerla tworzy nieustraszone kino, ciesząc się swobodą otwartego kopiowania dzieł z Nouvelle Vague do najbardziej tandetnego kina amerykańskiego. Jednak to nie wystarczyło, aby uniemożliwić produkcję, wywołując tym samym niezwykle rewolucyjną reakcję.

Ten narodowy moment był - i nadal jest - jednym z największych zabytków kinematografii kraju, zarówno pod względem tematycznym, jak i formalnym. Tym samym otworzyła się możliwość postrzegania go jako środowiska wieloetnicznego. Przez cały film jest prezentowana w ten sposób, w sposób profesjonalny i nawet w chwilach uczucia między nią a Paulo zachowuje tę racjonalną postawę.

W przeciwieństwie do tego na rysunkach 3, 4 i 5 widzimy kilka kobiet na pewnego rodzaju przyjęciu. Nigdy nie wiemy na pewno, dlaczego tak się dzieje w tym filmie! Podążamy za niektórymi postaciami robiącymi coś, nie rozumiejąc, dlaczego to robią. Dzięki tej pracy Bravura Indomita jest poważnym faworytem do Oscara w tych trzech kategoriach.

 

film sierpien

 Ethan i Joel Coen dostarczają niezwykle kompetentny film, z techniczną pracą, która sprawi, że każdy film będzie zazdrosny. Bridget Jones jest mniej naskórkowaniech to zostanie powiedziane mimochodem. Spotyka kilku przyjaciół, nawiązuje z nimi kontakty towarzyskie i wraca do odkrywania przyrody. Wyraża się to w jego enigmatycznej narracji, odwróconej od sfinksa, na którą wiele odpowiedzi nie da nam, jeśli chodzi o tożsamość bohaterów, dramatyczną dietę i alegoryczny dyskurs.

Film jest wybuchowy, reprezentuje polityczny chaos i niestabilność w społeczeństwie, w którym wszystko jest możliwe, a także w filmie. odmiana rodzaju brucuts, takich jak Dolph Lundgren i Steven Seagal, która zaskakująco udaje się uśmiechnąć, nie przekazuje niezbędnych emocji w momentach, które powinny nas poruszyć, takich jak chrześcijańskie (i pełzające) odkupienie postaci lub kiedy nie może odzyskać swojej uprawnienie.

Ta frustracja jego dowodów świadczy o jednej z niezliczonych dziur w scenariuszu Thora: facetowi, który został unieruchomiony prostym zastrzykiem, udaje się zinfiltrować bazę badawczą chronioną przez super żołnierzy za pomocą karabinów maszynowych . Nigdy nie widzimy takiego zeszytu ani tego, co na nim jest napisane, bo nawet ta informacja nie daje nam filmu. I jest dwóch zabójców przebranych za stróżów prawa. Ale, podobnie jak w drugiej scenie, dowodem jest tylko skóra właściwa - pierwsza warstwa.

Korzystając z możliwości cofania się w czasie, akcja rozgrywa się w ciągu sześciu lat, po niejasnych przemianach Vincenta (w tej roli Jan Cornet) - na początku postać bez znaczenia i nagle kradnie scenę i staje się

reflektorem. Zły facet to avacalhacao i esculhambação. Cóż, co gorsza, tylko jego kapitulacja i jego wydanie, zaaranżowane przez Jane i wykonane przez Erika. To najfajniejszy moment w filmie.

I oczywiście, kiedy zaczyna się akcja, film jest fajny - najzabawniejsza i najzabawniejsza funkcja Snydera od . Po tragicznej śmierci żony, której całe ciało zostało spalone po wypadku, rozpoczyna urojeniowe poszukiwanie „idealnej skóry”, kierując się zimną filozofią, że cel uświęca środki.

I na tym jego obsesja się nie kończy, choć zaprzecza temu, nasz dr Frankenstein ze współczesnego i technologicznego świata zaczyna odtwarzać swoją żonę - i detal: używając mężczyzny jako królika doświadczalnego.

 

film lipiec

 Omijając etyczne zasady medycyny i ukrywając swoje źródła przed środowiskiem naukowym, Ledgard miesza ludzkie DNA ze świniami i robi olbrzymi krok w swoich badaniach, uzyskując sztywną i odporną na ból skórę - Supermana, który zatroszczy się o siebie!

Pomijając ironię, futurystyczna historia rozgrywa się w sugestywnym 2012 roku. Musimy więc potraktować to jako lekcję, abyśmy nie popełnili dwa razy tego samego błędu: rewolucja musi być feministyczna, a kobiety muszą produkować. Cóż, co gorsza, tylko jego kapitulacja i jego wydanie, zaaranżowane przez Jane i wykonane przez Erika.

odmiana rodzaju brucutsów, takich jak Dolph Lundgren i Steven Seagal, która zaskakująco udaje się uśmiechnąć, nie może przekazać niezbędnych emocji w momentach, które powinny nas poruszyć, takich jak chrześcijańskie (i pełzające) odkupienie postaci lub kiedy nie może odzyskać swoich mocy. I to jest właśnie punkt, który zaburza równowagę na korzyść Mowy Króla .

Trzej główni aktorzy są idealni. Martwi się bardziej, ile będzie kosztował cały proces pogrzebania ojca, niż samą śmiercią.

Film przygotowuje cię do uznania, że ​​jeśli tak się stanie, dojdzie do rozlewu krwi. Obserwowanie delikatnego ruchu piór ara jest radością dla tych, którzy są

kinomanami, taką jak troska, z jaką to się robi, pozwala nawet pomyśleć, że są one prawdziwe. Trudno było zobaczyć, gdzie. W pierwszych dwóch planach zostajemy wprowadzeni w wielki dramat, który się rozwinie. Russell, reżyser „Zwycięzcy”, podał niezliczone przykłady tego, jak kompetentnie zrobić film o tym sporcie. Jako sposób na odstawienie go od narkotyków, widzi karierę Micky'ego jako punkt skupienia, który postać Bale może znaleźć, aby odstawić narkotyki.

Nie bez powodu jedna z najpiękniejszych scen filmu przedstawia Bale'a i Melissę w samochodzie, którzy śpiewają smutną piosenkę, która wiele mówi o świecie, w którym żyją.

Z kolei Amy Adams okazuje się dojrzalsza i wykorzystuje zmysłowość w roli zakochanej w bohaterce kelnerki. takie jak chrześcijańskie (i pełzające) odkupienie postaci lub kiedy

nie jest on w stanie odzyskać swoich mocy. Oprócz stworzenia nowej historii, reżyser Rob Marshall zmienił istotę postaci. Mówi się to nawet w przyczepie. Mimo to wszyscy wielcy bohaterowie są mężczyznami i są przedstawiani jako jedyni wojownicy i bohaterowie w opowieściach. I wszyscy wpadają na postać Jolie, która musi unikać zabójców i wielkiego pożaru. „A Pele que Habito” to thriller zainspirowany powieścią „Tarântula” (1995) francuskiego pisarza Thierry'ego Jonqueta (1954-2009).